Nu corona ons land al even getroffen heeft, ben ik mezelf in acht gaan nemen. Ik schrok me een hoedje, toen mijn arts bevestigde dat ik behoor tot de zogenaamde 'corona'-risicogroep en hij zei dat ik behoorlijke kans maak op een 'rondje IC', als corona mij moest treffen. Immers.... voor de één is die kans bijna nihil om ernstig ziek te worden, of meer (als je een kerngezonde tiener bent, bijvoorbeeld). Maar een kleinere groep mensen is om allerlei redenen de klos, als dit nieuwe en tamelijk onbekende virus ze treft. 

Om die reden, heb ik samen met mijn gezin een oplossing bedacht. Ik zet een stap terug (en ga 'op kamers wonen in mijn eigen huis' - noem het zelfgekozen semi-quarantaine). Mijn man en zoon kunnen zich dan 'gewoon' aan de RIVM-regels houden en bijvoorbeeld naar de bioscoop, als de maatregelen dat toestaan. Maatwerk naar risicoprofiel, zeg maar.

Nu ben ik niet zo bangig aangelegd. Wegschuilen voor een virus, om het wegschuilen, leek mij dan ook geen goed idee. Sinds begin september 2020 ben ik dus in een zelfgekozen quarantaine en heb de beschikking over mijn eigen woon-/slaapkamertje, badkamer en kitchenette, in de aanbouw van ons huis. Een mini-appartementje, in mijn eigen huis dus. Vanuit hier ga ik compromisloos aan mezelf werken; fitter, slanker en gezonder worden, ondanks het feit dat ik een aantal (zowel aangeboren als ook verworven) chronische aandoeningen heb. Daarnaast mag je me inmiddels morbide obees noemen. Al deze dingen dragen op een of andere wijze bij aan het feit dat ik tot 'de risicogroep' behoor. Werk aan de winkel dus. No more excuses om in mijn lot te berusten. Heft in eigen hand. Zelf de regie nemen. Ik een stap achteruit voor bezinning en leefstijlverandering; anderen de ruimte geven om dingen te doen die bij hun risicoprofiel passen.

Ik ben wel realistisch. Ik heb diverse aandoeningen en ik ben behoorlijk beperkt. Wat er allemaal loos is, beschrijf ik elders in deze blog. Maar geloof me dat het niet een kwestie zal zijn van 'lekker aan de gewichten hangen', elke dag kilometers weg-lopen en voilà. Door o.a. een aangeboren bindweefselaandoening, maak ik sinds een aantal jaar gebruik van een scootmobiel en andere hulpmiddelen bijvoorbeeld. Ik kan maximaal zo'n 100 meter op een slechte dag lopen en 200 meter op een superdag. Bovendien geven mijn aandoeningen flinke chronische pijnklachten, mede omdat veel van mijn gewrichten subluxeren (zeg maar; van hun plek komen). Mijn bindweefsel is van een verminderde kwaliteit, ten opzichte van gezonde mensen, waardoor het 'alles op zijn plek houden' met flink wat (spier)inspanning en dus ook pijn gepaard gaat.

Naast mijn bindweefselaandoening, heb ik mogelijk een hormonaal probleem. Daarvoor onderga ik deze periode onderzoeken in het Leids Universitair Medisch Centrum (LUMC) bij het hypofysecentrum. Wellicht komt daar iets uit, waardoor ik ook op dat vlak geholpen kan worden. Wie weet. Afwachten wat de komende maanden gaat uitwijzen.

Met mijn beperkingen heb ik nu eenmaal rekening te houden. Maar ik ga wel de komende tijd kijken, waar de rek zit. Wat kan wél? Wat is haalbaar? Dat zal een hele zoektocht worden tussen inspanning en juist ook op tijd; ontspanning. Een zoektocht, waar ik tot nu toe, niet veel tijd over had, in alle waan van de dag. Ik berustte in 'mijn lot'. Tot nu. Corona zet dingen op nu stil en op scherp. Niet-kiezen en dingen bij het oude laten, heeft óók verstrekkende gevolgen. Dan maar beter proberen mijn gezondheid zodanig te optimaliseren, dat ik zo min mogelijk redenen heb om te denken, dat ik tot de risicogroep behoor.

De komende anderhalf tot twee jaar zal in het teken staan van het optimaliseren van mijn lichamelijke en mentale gezondheid en welzijn.